UNUTMADIK SENİ

Arkadaşımla bir gün sonraki bütünleme sınavlarımıza çalışıyorduk. Tam bir sessizlik vardı odada. İkimizde konsantre olmuş vaziyette defterimizdeki notlara çalışıyorduk.

Birden içeriden bir çığlık duymamızla birlikte irkildik. Hemen masadan fırlayarak oturma odasına koştuk. İçeri girdiğimizde annemin koltuğa yığılmış bir vaziyette ağladığını gördük. Babamsa ayakta öylece duruyordu. Ağzı sımsıkı kapalıydı, gözlerini televizyona dikmişti.

Biz de televizyona baktığımızda ilk dikkatimi çeken bir apartmanın ön yüzündeki rastgele serpiştirilmiş gibi duran kırmızı lekeler oldu. Daha dikkatli baktığımda ise binanın bazı yerlerinde kırmızı renkte bir şeylerin sallandığını fark ettim. İşte o an alt yazıyı okumamla irkildim. “Gazeteci-yazar Uğur Mumcu evinin önünde arabasına yerleştirilen bombanın patlaması sonucu hayatını kaybetti.” Böyle bir şeydi yazılı olan. İnanamadım okuduklarıma. Bir insan her ne olursa olsun, nasıl bu şekilde bir ölümü hak edebilirdi ki? Babamın da bir koltuğa çöküp sessiz sessiz ağladığını fark ettim. Arkadaşımla birbirimize baktık ve odadan çıktık.

Ders notlarımızın bulunduğu salondaki masaya gittik. Birbirimize hiçbir şey söylemeden kitapları, defterleri, notları topladık. Çantalarımıza yerleştirdik.

Yine birbirimize bir şey söylemeden giyindik. Ayakkabılarımızı giydik ve kapıyı çekip çıktık.

Ben cebimden çıkardığım sigarayı yaktım. Arkadaşım ise sesli sesli ağlamaya başlamıştı. Ben de birkaç nefes çektikten sonra kendimi koyverdim. Sessizce ağlıyordum.

24 Ocak 1993 tarihi bu ülkenin aydın, demokrat, Atatürkçü insanları için unutulmayacak bir tarihtir.

Yine bir 24 Ocak günü aramızdan katledilerek alınan Gaffar Okan’ı da saygıyla anıyorum.


ÇETİN TAŞ